Maryja "piękna owieczka" w "Homilii Paschalnej" Melitona z Sardes

Mariologia nie jest tematem centralnym Homilii Paschalnej Melitona z Sardes, ale pojawia się zawsze w kontekście rozważań na temat zbawczej roli Chrystusa. Maryja tekście cztery razy, r. 66, 70, 71 i 104, czego trzy razy pierwszej jej części dotyczącej typologicznej interpretacji Wj 12 (r. 70 71) jeden raz Epilogu (r.104). W Meliton przedstawia tajemnicę wcielenia słowami „On to Dziewicy wziął ciało (Οὗτος ἐστιν ὁ ἐν παρθένῳ σαρκωθείς)” dokładnie taki sam zwrot 104 przyjął (ὁ σαρκωθείς)”. Na wyrażenie tajemnicy używa czasownika greckiego σαρκόω, który występuje ani Nowym Testamencie, pismach Ojców Apostolskich czy Apologetów greckich. Justyn wprowadził wcześniej nelogizm grecki Chrystusa σαρκωποιεῖν (1 Apol. 32,10; 66,2; Dial. 45,4; 84,2; 100,2), idzie za nim, lecz pierwszym autorem chrześcijańskim, wprowadza do użycia właśnie czasownik σαρκόω opisanie Po nim będzie go używał Ireneusz, co ciekawe, pojawi on również Credo nicejskim (σαρκωθέντα/incarnatus est) a także Symbolu cezarejskim (σαρκωθέντα) nicejsko-konstantynopolitańskim est), choć zostanie uzupełnione „stał człowiekiem” (ἐνανθρωπήσανταἐ/humanatus est). 66 po pierwszy tematyka wcielenia: „w niego (=człowieka cierpiącego) też przyodział łonie Dziewicy, skąd wyszedł człowiekiem (αὐτὸν δὲ ἐκεῖνον ἐνδυσάμενς διὰ παρθένου μήτρας καὶ προελθὼν ἄνθρωπος)”. Homila łączy wyraźnie obydwa schematy chrystologiczne Logos-sarks Logos-anthropos pod wpływem herezji apolinaryzmu, powody zwykłej konieczności. natomiast expressis verbis Melitona, gdzie czytamy narodził Maryi, pięknej owieczki (Οὗτος τεχθεὶς ἐκ Μαρίας τῆς καλῆς ἀμνάδος)”. tym zwrocie widzimy już użyty ewangeliczny τεκεῖν narodzenia Jezusa oraz antydoketystyczne ἐκ, które coraz częściej używane drugiej połowie II wieku. Tekst wspomina nic o dziewictwie Maryi jedynie wymienia imię, całego tekstu ma wątpliwości, że dla Dziewicą. Zwrot „Maryja piękna owieczka (καλῆς ἀμνάδος)” pewnością zawiera ideę dziewictwa świętości cierpień spowodowanych cierpieniem Jej Syna, Baranka paschalnego. Trudno końca rozstrzygnąć ten można rozumieć jako „owieczka niepokalana”. Jeśli tak, byłaby jedna najstarszych określeń niepokalaną, bez łączenia tej idei niepokalanym poczęciem, tak jak później określone Kościele.